Zabij mnie tato

Rok 2015, centralna Polska. Trzynastoletnia Wiktoria wraz z dwiema młodszymi siostrami wraca ze szkoły. Dwieście metrów od domu spotyka znajomych, dziewczynki idą dalej same, lecz nie docierają do celu. Niedługo potem przyjaciel zrozpaczonej rodziny, emerytowany policjant, korzystając z nieformalnych informacji, dowiaduje się, że zwolniony z więzienia psychopatyczny zabójca zniknął i nie wiadomo, gdzie przebywa. Ani „ustawa o bestiach”, ani dyskretna obserwacja policji nie okazały się skuteczne. Kolejne zdarzenia świadczą o tym, że te dwie sprawy mogą się ze sobą łączyć. Tymczasem nękana wyrzutami sumienia nastolatka jest bliska obłędu. Jej rodzice obawiają się, że może targnąć się na własne życie, a działania organów państwowych okazują się całkowicie nieskuteczne. — Jeżeli wybierałeś się w najbliższym czasie do Gdyni, to możesz o tym zapomnieć, gnojku. Nie pozwolę, żeby taki rozwydrzony bękart sprawiał kłopoty mamusi, więc najpierw cię trochę przeszkolę, żebyś kiedyś wyszedł na ludzi. Adrian zatrzymuje się w pół kroku po usłyszeniu pierwszego zdania, a potem odwraca się i bezszelestnie wchodzi do pokoju. Zatrzymuje się obok prawego podłokietnika. — Co powiedziałeś? — pyta. — To, co słyszałeś. Wynocha stąd, bo śmierdzisz. — Pojadę do Gdyni po końcu roku — cedzi przez zęby mój przyjaciel, a potem odwraca się na pięcie, kierując się do drzwi. — Dałeś słowo, a przed chwilą sam powiedziałeś, że prawdziwy facet zawsze dotrzymuje słowa. W oczach Adriana pojawiają się łzy. — Tym razem zrobię wyjątek. Słowo dawane takim chujkom jak ty zawsze można anulować. — Jeśli go nie dotrzymasz, to będziesz musiał mnie zabić, żeby mi przeszkodzić w wyjeździe. — Chodź tu, coś ci powiem, mały mądralo. Czyta Roch Siemianowski